Nog even over de Truckrun van 2018

Ik weet niet waar ik beginnen moet. Ik weet niet eens wat ik schrijven moet, het moet nog steeds allemaal op mij inwerken. Even proberen te resumeren: Was het een perfecte run? Nee zeker niet. Gingen er dingen fout? Oh ja, absoluut, meerdere dingen zelfs. Was het een leuke run? Nou en of. Was het een spectaculaire run? Echt waanzinnig. Heb ik er van genoten? Als een kleuter in de ballenbak.

Er was iets met deze Truckrun. Het ging allemaal zo makkelijk, ’s morgens liep alles (bijna) van een leien dakje. Uiteraard zat er het een en ander tegen, chauffeurs die zich op het laatste moment afmelden, motorrijders die gewoon niet op kwamen dagen. Hebben we allemaal op kunnen lossen. Hoort er allemaal bij, het zal mij pas echt verbazen als er niks fout zou gaan. Maar al die aandacht die we kregen, echt niet normaal. Aankondigingen in enkele zondagskranten en huis aan huis bladen, op facebook schijnt het een en ander gezet te zijn, Zaanradio, RTV-NH was aanwezig met 2 camera mensen en de opening die verricht werd door een super enthousiaste  burgemeester. Er was een verslaggeefster van het Noordhollands Dagblad. Zelfs Nieuws.nl uit Heemskerk was aanwezig en dan weet ik zeker dat ik nog enkele mediavormen vergeten ben, waarvoor mijn excuses. En dan wat ik allemaal langs de route gezien heb, ik weet niet hoe ik dat kan omschrijven. Het was druk, nee, erg druk. En ik zag alleen maar zwaaiende en lachende mensen. En weet je wat ik het mooiste vond? De mensen staken hun duimen omhoog en applaudisseerden voor de motorrijders. Ik heb mensen zien staan huilen, ik heb dit nog nooit meegemaakt. Ik begrijp het wel, ik heb het door al deze reacties zelf ook niet droog gehouden en daar schaam ik me niks voor. Bij iedere brandweerkazerne waar we langskwamen stond de complete bemanning (in ieder geval veel) met de wagens buiten met loeiende sirenes. Aan het eind van de route reed ik met een grote groep motorrijders achter de colonne aan langs een bushalte bij het Zaans Museum. Er stonden een stuk of 30-40 mensen, waarschijnlijk merendeels toeristen, al ruim een half uur te wachten op hun bus. En ze stonden allemaal te zwaaien en te klappen. En weer die duimen omhoog. Geen onvertogen woord. Dit was een run die we niet snel zullen vergeten.

Alle chauffeurs, verkeersregelaars, vrijwilligers (incl. van ZVV Zaandijk en Duyvis), bijrijders, begeleiders, “onze” motoragenten, Amerikaanse politie, EHBO-ers (incl. Tika), sponsoren, Prinsenstichting, iedereen die ik vergeten ben en vooral ook inwoners van Zaanstad langs de route:

Bedankt!!!

En het mooiste moment van de dag? Dat er na afloop een van de bijrijders naar me toe komt en mij een kleurplaat gaf die hij speciaal voor ons gemaakt heeft. En dat is nog de allermooiste beloning die we gehad hebben, dáár doen we het allemaal voor.

Bennie Jansen uit Krommenie, bedankt voor je kleurplaat en ik hoop dat je nog heel lang met ons mee kan rijden. Janco en Marja Schat, bedankt voor het gedicht.

Groetjes, Melgert.